Mijn vorige wat schampere post hebben sommigen gelezen als een kritiek op schrijflessen. Dat was niet de bedoeling en dat staat er ook niet. Het is een anekdotisch stukje waarin ik me verwonder hoe een dichter soms te snel een goed bedoelde richtlijn naar een strakke regel vertaalt. Ik heb zelf geen ervaring met schrijfklassen, niet het volgen ervan en niet het geven.
Ik begrijp heel goed dat beginnende dichters schrijfklassen volgen. Die kunnen een short-cut zijn voor de dichter om snel inzicht te krijgen in hoe diverse gedichten werken en welke technieken daarbij worden gehanteerd. Oudere dichters leerden de stiel al doende, een trage, weinig systematische methode. We klonterden samen met verwante figuren, vaak rond tijdschriften die we zelf oprichtten. We lazen veel, maar vaak zonder veel structuur.
Mocht ik een beginnend dichter zijn, ik zou zeker interesse hebben voor een schrijfcursus, bij voorkeur voor een cursus als onderdeel van een in het onderwijs ingebedde opleiding.