Save the date!

Op zaterdag 9 maart 2024 om 15u30 wordt mijn nieuwe bundel voorgesteld in de grote zaal van de Campagne in Drongen.
De dubbel bundel heet Verstrengelingen en bestaat uit Taalslag en Verstrengeling.

Bart Stouten leidt in en interviewt de auteur. Uitnodiging volgt later nog.
Noteer alvast de datum.

hand die een vleugel 

altijd opnieuw het gevecht 

van de hand die een vleugel wil zijn 

gesprek dat alle dagen op de tong bijt 

smeult, een bittere brand 

denkbaar maar nooit uitgesproken 

tegen de zwart geverfde muren van de kamer 

het is om zijn hand die een vleugel 

wil zijn dat hij schrijft 

omdat jij je uit woorden terugtrok 

in monnikenstilte het boek dicht deed 

uit de klemmen van tijd stapte 

een ingekeerde astronaut onvervaard 

die hand wil in woorden vliegen 

het vol gepende blad gevouwen 

een papieren vliegtuig, een blauw bootje 

tegen leegte in geblazen

jan m. meier

troostboot

Iedereen heeft verhalen van vreugde maar ook van verlies en gemis. Begin november borrelen die verhalen vaker op. Vandaag een vers met niet alleen gemis, maar ook troost.

ik zie je nog met schepje in het zand

hoe eenvoudig leven: zon, handdoek, strand en zee

de fijne mist van oneindigheid die alles doordrenkt

zo simpel en licht kan het nooit meer

iedereen bouwt een eigen blokkentoren

hoe hoger hoe minder nog mogelijk

ik zit op de bank bij het strand

wisseling van zon, wolken en westenwind

even glijdt alles in een goede plooi

denk ik aan jou zonder storm van pijn

alsof de bank een boot van troost

voor mezelf en de medepassagiers

we dobberen, zakken weg in het schuim

van zee, wind, zand en zout

je knijpt in mijn hand, zo is het goed

_____________________________________________________

Troostboot staat in de bundel Verstrengelingen die wordt voorgesteld op 9 maart 2024 om 15u30 in de grote zaal van het landgoed de Campagne in Drongen (Gent).

De versmade metafoor

God is dood, zegt men en intussen zijn de goden weer springlevend. God is geen van beide, god is een metafoor. De metafoor voor wat ons ontsnapt, wat we nog niet kunnen begrijpen. God is abstractie, de telkens weer verlegde grens van wat ons begrenst. 

Daarom is god ook dood, de god die tastbaar is, verwijst naar een concrete historische persoon. De god van de schepping in zes dagen. De god van de kerken. Hij is dood, maar blijft hardnekkiger dan ooit leven. 

Zo gaat dat met metaforen. Ze veranderen langzamerhand van betekenis. Het gaat goed mis als een metafoor een axioma wordt. Star, onbuigzaam, te nemen of te laten. Dan verrijst de diepgelovige in de gedaante van de doder. God in verbond met TNT. Hij die alles teniet doet. God wordt on-god, engel des duivels. Met of zonder maagden als lekkers, het maakt niet uit. 

 

Een metafoor is sneeuw. Neemt allerlei vormen aan, krijgt nieuwe gedaanten als de blik verandert, de temperatuur stijgt, de kosmologische constante concreet wordt. God speelt niet met de dobbelstenen, dacht Einstein. Nu we tot op milliseconden na kunnen invullen wat er gaande was na de big bang, nu we beseffen dat onze geest niet in staat is te denken in elf dimensies, bedenken we nieuwe metaforen: snaren, supersnaren, gebundeld in de M-theorie: M voor membraan, M voor magie, M voor mysterie, M voor matrix, M voor moeder. Moeder! Het kind roept als het vastzit, bang is. Nee god speelt niet met de dobbelstenen. Het lijkt er meer en meer op dat god de rollende dobbelsteen is.
_____ 

Een stukje geplukt uit de oude doos - mijn blog 'vrolijk puin' , de voorloper van deze blog. De post dateert van 2006. Jezus!

boekenrek & me

Sneeuwzwemmen

In het gedegen on-line literaire tijdschrift Roer legt Wim Vandeleene het gedicht Sneeuwzwemmen uit mijn recente bundel Schetsboek (2022) onder de loep.

https://www.roer.me/post/lichtbellen

Voorbij de einder de zon -- Mark van Tongele

Een wit voetje hebben bij de gratie van de dood.
Je benen even lang strekken als het lichtlinnen.

Smelten in het blauw dat slingert om de wolken.
Mee de volkomen luister van het zeegefluister zijn.

Zingen om te zingen, klank verscheppen. Zorgeloos
betekenissen lossen. Woordtrillingen laten aanjuichen.

Total loss. Je azurig reppen, met hernieuwde onrust
kwinkeleer op keer de dood betten. Je ziel laven aan

brandschone kopjes tijd. In feestdos op de wezenloze
tijddeining. De werkelijkheid immer zoenend dat het

smakt. Neiging naar zonnewrijving vel op vel. Zowaar.
_______________________

Ter nagedachtenis aan deze onweerstaanbaar originele dichter (1956-2023)
een even onweerstaanbaar gedicht van hem uit de cyclus Zonnezucht 
(Gedichten, 2005), één van de vele waar de dood doorheen deemstert.

draagplicht

Poëzieweek en dus tijd voor een gedicht, een vers over het schrijven... Zoals altijd is het echte werk voor de lezer:

drager van lettertekens 

van brievenbus naar postbus 

van oog naar mond 

en van oor naar oor 

niet het parool van koning 

prins, keizer of president 

gewone klanken van naamloze 

woorden thuis in elk zinsverband 

hij schrijft en spreekt niet namens 

maar voor zichzelf, hij toont wat 

hem voor komt zoals een loep 

zichtbaar maakt maar niets verandert 

hij leest luidop van huis en hart 

de vrouw die door de kamers stapt 

soms in zijn raadsels praat 

en lacht – ze kent hem beter 

het schrift ligt breed en bloot 

een kluis met open deur 

een logboek van letterschuim 

leesbaar voor wie waagt en kijkt