Sneeuw (maar geen winter)

Vanmorgen een poëtische verrassing, de tuin onder een bekoorlijke sneeuwlaag, vooral bomen en struiken oogden enkele uurtjes heel mooi.

De eerste foto is in de vroege ochtend genomen vanuit het raam naar de achtertuin. Ik schrik er zelf een beetje van dat ik zoveel bomen heb staan in mijn tuin!

De tweede foto nam ik tijdens een wandeling in de onmiddellijke buurt over enkele trage Drongense wegen.

Enkele uren later blijft er van het mooie landschap nauwelijks iets over. Sneeuw, maar geen winter.

Recensie Tekenen

Mooie recensie in Poëziekrant van mijn bundel Tekenen (2019, nr. 1, p. 90-91) door Hilde Keteleer.

polaire vortex

januari
terrassen klevend aan eeuwenoude puien
als zwammen op breedbuikige beuken
stoelen, tafels glimmen elkaar toe – leeg
er waait regen overal
op tafels, stoelen, opgetrokken kragen

januari
zon breekt schuchter door wolken
een wonder rimpelt over straten
terrassen voor de puien vloeien vol
straalkacheltjes op hoge poten flitsen aan
surrogaat zonnetjes in een surrogaat seizoen

januari
stoelen aangesleurd, tafels schoongeveegd
jonge kerels, dappere meisjes
hebben geen zonnetje nodig
zij omarmen hun stoerheid zonder jas
trekken hun mouwen hoog
bij de lichtste zonnestraal

januari
er zijn geen winters meer meneer
het weer is om zeep, meneer, naar de kloten 
geen probleem dat het hier warmer is
maar de zee, de zeespiegel meneer
straks overstromen de lage landen
en wat moeten wij dan doen, migreren ha!

wacht even
straks februari
valt de kou nog es ouderwets binnen
een snijdende noordooster
de polaire vortex weet je wel
gaan we rillend naar een elfstedentocht
juichend eindelijk