maandag 28 januari 2013
woensdag 23 januari 2013
tuinarcheologie
onder het verse snoeihout
ligt het hout van vorig jaar
brozer, breekbaarder en daaronder
het snoeihout van het jaar ervoor
in kleinere stukken verbrokkeld
en daaronder weer de kleine restanten
van het nog oudere hout in grote mate
verteerd en in onherkenbare vormen
uit elkaar gevallen
gelijk draai ik blaadjes om
in schriftjes her en der
proef woorden in de mond
korte zinnetjes, kleine
paragraafjes
archeoloog in mijn woordentuin
ligt het hout van vorig jaar
brozer, breekbaarder en daaronder
het snoeihout van het jaar ervoor
in kleinere stukken verbrokkeld
en daaronder weer de kleine restanten
van het nog oudere hout in grote mate
verteerd en in onherkenbare vormen
uit elkaar gevallen
gelijk draai ik blaadjes om
in schriftjes her en der
proef woorden in de mond
korte zinnetjes, kleine
paragraafjes
archeoloog in mijn woordentuin
zondag 20 januari 2013
Zondag, sneeuwdag
Een klein uurtje gewandeld langs Drongense veldweggetjes in motsneeuw en fijne hagel bij min 4 tot min 5.
Tot nu is er goed anderhalve centimeter bijgevallen. Niet veel, maar genoeg om het allemaal weer fris wit te toveren.
maandag 7 januari 2013
die dat dees
Het doet me elke keer pijn aan de oren en ik weet, ik word oud.
Godgeklaagd blijft het toch: het gebruik van "die dat" als betrekkelijk voornaamwoord.
Je hoort het voortdurend in de media, vooral mensen uit Brabant en Antwerpen lijken erdoor besmet.
Je hoeft niet meer te kiezen: is het nou 'die' of 'dat', je zegt gewoon 'die dat'. Nooit mis, altijd mis, who cares. Blijkbaar geen kat.
Liesbeth Homans deed het herhaaldelijk, onlangs op de radio. Lessen Nederlands met Elio?
Van denken ga je nochtans niet dood. Taalverkrachting is ook wreed.
Voor wat afwisseling zorgen de o zo vlotte broeders en zusters die zowat elke zin met 'dees' beginnen.
Hersenkwelling!
Ik wens ze allen een tergend pijnlijke tongkramp die ze tot eeuwige stilte veroordeelt.
En de VRT een taalraadsman of -vrouw met stalen zenuwen en een onverbiddelijke zweep.
Godgeklaagd blijft het toch: het gebruik van "die dat" als betrekkelijk voornaamwoord.
Je hoort het voortdurend in de media, vooral mensen uit Brabant en Antwerpen lijken erdoor besmet.
Je hoeft niet meer te kiezen: is het nou 'die' of 'dat', je zegt gewoon 'die dat'. Nooit mis, altijd mis, who cares. Blijkbaar geen kat.
Liesbeth Homans deed het herhaaldelijk, onlangs op de radio. Lessen Nederlands met Elio?
Van denken ga je nochtans niet dood. Taalverkrachting is ook wreed.
Voor wat afwisseling zorgen de o zo vlotte broeders en zusters die zowat elke zin met 'dees' beginnen.
Hersenkwelling!
Ik wens ze allen een tergend pijnlijke tongkramp die ze tot eeuwige stilte veroordeelt.
En de VRT een taalraadsman of -vrouw met stalen zenuwen en een onverbiddelijke zweep.
dinsdag 1 januari 2013
bij oud & nieuw
het regent eindeloos regent het
in enkele tellen loopt de kom
van mijn handen vol
de vijver overloopt zich tot meer
de aarde een waaier van water
toch wil de wereld niet vergaan
het lijkt een te gekke grap om de tijd
even een hak te zetten
in die tussentijd geslopen, gesloten
de lussen van droom en herinnering
in het ritme van zacht kristallen stilte ligt
verloren het wonder van een winterlandschap
altijd is alles nieuw
altijd is alles oud als steen
en altijd opnieuw voor het laatst
altijd opnieuw voor het eerst
op dit punt dat geen kruispunt is
waar alle wegen samenvallen
en duisternis lichtend lijkt
reik ik je de hand
Abonneren op:
Posts (Atom)