sein van herfst en rode troost
borgtocht en voorschot voor
het koortsvuur van lentelicht
in de onderstroom van winter
spreekt alleen de rede van
een logische stap in het niet te
ontwijken ritueel van seizoenen alsof
herhaling iets van gewicht toevoegt
alsof lengte van weg en omtrek
van kruispunt een som vormt
een scheve toren van betekenis
elk woord graaft zijn eigen route
in het hoofd, weg van leeslamp
en stoel, zonder bliksemschicht
of vallende sterrenhemel
soms vinden ze elkaar
twee lichamen, twee komma’s
die slapend een cirkel vormen
logo van gestolde liefde
onder de scharlaken deken