portret met spiegel
denkend aan Antoon Catrie
een gedicht is een portret
de dichter schildert niet, tekent niet
met potlood of oost-indische
inkt --
bouwt een beeld uit
verzwegen klinkers
net zag hij een vrouw
met zwarte hoed
het zwart een spiegel
waaronder zij glimt
als een dooier in
rimpelwit van ei
hij krijgt er zowaar
honger van
de strook straat in
het raam
loopt dood op het
blad
de zon bloedt hoog en
onbetwist
lichtspel van steen
en dansende takjes
hij houdt van de
lucht tussen
zonnehoed en huid,
het gevoel bij
die korte stilte voor
een gesprek
het geheven glas en
de toast
spiegelkreet van
klankoverschot
op het wisselportret
van de dag
Gedicht geschreven bij het werk van Antoon Catrie, opgenomen in de catalogus van de tentoonstelling.
