wens voor 2018

er trekken geen ganzen over
de herfst heerst in grauwe eentonigheid
een duif grijs versteend op een tak
vastgesnoerd door durende druilregen
alles verdicht tot een mistig tableau

warmte is alleen nog in woorden te voelen
kleine gebaren van winterse tederheid
zweven een stil signaal
op de wasem van adem gelegd
betekenis niet in steen gebeiteld

sneeuw is de witte bruid van één dag
een soepel woord, meeverend, kneedbaar,
onbreekbaar legt het met zachte
hand hele landen lam
geeft tijdelijk adem en licht aan
de witte weemoed van de winter

in deze in mist geborgen dagen tussen
kerst en nieuw ligt er geschiedenis
en lekker eten op de borden
glanzen de glazen in het binnenlicht
verjagen we de donkere schemer uit de ogen
verenigen de vele schaduwen van een jaar
in de langzame verwelkoming van elkaar
een hoopvol versmelten in de opening van tijd

sneeuwschrift

 

kijk

ik leg sneeuw over het land

bedek de daken, de takken van de bomen,

het halsstarrige gras, dit blad

herlees het landschap met mijn deken

van zachte zwevende tekens

die sneeuw hebben we in jaren niet meer gezien

hier licht hij alles op

wekt onverwachte warmte

en nu de ijszon ook op de pagina

verschijnt, straalt de wereld

is alle geluid gedempt

het beeld gevormd

geluk nu tastbaar nabij

Jan M. Meier

Uit de bundel Tekenen, 2018, p. 39